Edward Ignacy Boerner (ur. 1 marca 1833 w Wyszogrodzie, zm. 12 lutego 1910 w Zduńskiej Woli) – powstaniec styczniowy i pastor ewangelicki w Zduńskiej Woli. Pastor parafii ewangelicko-augsburskiej w Zduńskiej Woli (1856-1910) a w latach 1861-1862 członek Rady Miejskiej w tym mieście, ustąpił ze stanowiska na znak protestu przeciwko brance do wojska rosyjskiego. Podczas powstania styczniowego z ramienia władz powstańczych pełnił funkcję naczelnika miasta (lipiec-sierpień 1863).
Aresztowany przez władze rosyjskie siedział kilka tygodni w areszcie. Dzięki znajomości z czasów uniwersyteckich z naczelnikiem wojskowym miasta łodzi gen. Aleksandrem Bremzenem, skończyło się na kilkutygodniowym więzieniu. Został na pewien czas odsunięty od administrowania parafią oraz przez następne dwadzieścia lat jego dom był wnikliwie obserwowany przez policję.W latach 1866-1868 z jego inicjatywy postawiono w tym mieście nowy kościół protestancki przy ul. Zamkowej (obecnie Alei Kościuszki). Starą kaplice rozebrano w 1871r.
W latach następnych zakupiono murowany dom, w sąsiedztwie nowej świątyni, na mieszkanie dla duchownego. W 1889 r. kościół poddano gruntowej renowacji, w 1902 r. założono cementowe posadzki, a w 1905 r. zaś wieżę kościelną pokryto blach cynkową. Kolejną poważną inwestycją, przedsięwzięta przez niego było zbudowanie w 1895 kosztem 15 tysięcy rubli także przy ul. Zamkowej dwupiętrowego gmachu – domu parafialnego, mieszczącego szkołę ewangelicką oraz mieszkania dla personelu kościelnego, zarazem siedzibę wszystkich działających przy zborze stowarzyszeń oraz ochronki dla dzieci w wieku 4–8 lat, utworzonej w 1904 r. przez pastora a prowadzoną przez jego żonę Marię.
W latach 1900-1910 pełnił również funkcję superintendenta ewangelicko-augsburskiej diecezji kaliskiej. Założyciel a następnie wieloletni prezes Ochotniczej Straży Pożarnej w Zduńskiej Woli. W okresie popowstaniowym stał się wielkim społecznikiem. Prowadził budowę nowego kościoła, wybudował szkołę, był inicjatorem powstania straży pożarnej, towarzystwa Wzajemnego Kredytu. Do rozkwitu doprowadził założoną przez swojego ojca „Kasę wdów i sierot po ks. pastorach”. Po jego śmierci, z inicjatywy żony dla uczczenia jego pamięci ewangelicy w Zduńskiej Woli zbudowali parafialny domu opieki dla sierot i starców, jego imienia.
Urodził się w rodzinie emigrantów z Saksoni osiadłej w Płocku. Syn Ignaziusa Karla Wilhelma Boernera i Theresy z domu Lemke. Od 1860 mąż Marii Klary z Rauhów (1839-1913) córki pastora w Aleksandrowie Łódzkim Augustyna Henryka Raua (1806-1871) i Pauliny z Elbelów (1816-1875). Mieli liczne potomstwo córki: Marię Paulinę (ur. 1862) żonę Aleksandra Pasche, Zofię (ur, 1867) żonę Włodzimierza Lembke, Annę (1868-1893), Helenę Augustę (ur. 1872) żonę Aleksandra Lorentza, Wandę Luizę (ur. 1874) oraz synów Edwarda Józefa (1863-1870), Władysława Juliusza (1865–1919), Ignacego Augusta (1875-1933), Edwarda (ur. 1882